الفصل 3
عندما شافها واقف قصادها
ماجد : اى القمر ده ……انتى حلوى اوى
نور بتحاول تبعد
ماجد….مسك ايدها : استنى ياقمر
نور ..بخوف : سيب ايدى ………
صرخت يابابا …..يابابا
ماجد : حاتى بوسه وانا اسيبك
نور …..بخوف : ارجوك سبنى
ماجد : لا
الشاب بدا يقرب لها
نور بترجع بظهرها
نور : منصور
التفت ماجد له
منصور كور قبضة ايده ضربه فى وشه بكل قوى
منصور شده خرج من البيت ضربه بكل قوى ….فى وسط الشارع
الناس اتجمعت
احد الموجودين قال
تعالى نروح نقول ل فارس اخه ماجد
نور سمعتهم
جريت على منصور
نور ….بخوف : يالا نمشى راحو يجيبو ناس تضربك
منصور بعدها ….. قلع الجاكت
حط الجاكت على وش نور عشان محدش يشوفها
فارس جاه ومعه اتين من اصحابه
سامى : هو مين ده اللى يضرب ماجد
مجرد ماشاف منصور خاف
ورجع
فارس شاف كل اللى كان معه مشى …….خافو من منصور
فارس
: ماجد ده اخويا يامنصور يعنى هو عملك اى
منصور : لما يضايق بنت يستهل الضرب
فارس : مين دى يامنصور
منصور : ملكش دعوه
فارس : حقك علينا يامنصور
منصور : اخوك يلم نفسه ……مره جايه هولع لك فيه
اخد نور ومشى
وصلت نور الى البيت
نور : انا هقولك اللى حصل
منصورمن غضبه منها ضربها بقلم على وشها وقعت على الارض
وفاء جريت على نور
وفاء : فى اى يامنصور
نور…..بكاء : انا مش بحبك …..انا بكرهك
كلمه دى وجعت قلب منصور
خرج ذهب الى ورشه
منصور كان بيضرب قبضة يده فى حائط حتى يده نزفت بدم
هو غير حاسس بذلك
منصور فى صمت : جالك قلب تضربها
خايف عليها
كرهتنى ……….كرهتك يامنصور
قاعد على الارض وسند راسه للحائط
شريف كان ماشى فى شارع
شريف يعتبر اعز اصحاب منصور ورفيق وبيشتغل معهم فى ورشه
شريف وجد الورشه مفتوحه
استغرب
دخل ورشه اصدم عندما شاف منصور يده بتنزف
شريف …بخوف : اى اللى حصلك
منصور : مفيش ياشريف
شريف : طب قوم معيا نروح لدكتور
منصور : امشى وسبنى ياشريف لوحدى
شريف : وحياه امى لو ماقومت معيا هخبط دماغى فى حيطه
يعنى مش هتقوم
انت عارف انى مجنون وعملها
نهض منصور من مكانه ذهبو الى مستشفى
الدكتور : انت ايدك دى وقع عليها اى
شريف : هو كويس يادكتور
الدكتور : اعملى اشاعه على ايدك مشتبه يكون فى كسر
شريف : كسر
هو اى اللى حصل يامنصور حاجه وقعت على ايدك
منصور : ايوه
ذهب منصور وعمل الاشاعه
دكتور : مفيش كسر الحمد الله
لف ايد منصور بشاش
خرج منصور و شريف
شريف : انت رايح فين
منصور : رايح الورشه
شريف : يعم ريح نفسك
منصور : ارجع انت بيتك
شريف : يالهوى على عنادك
استنى بس يامنصور
منصور مشى راح الورشه
عند نور
وفاء : بطلى عيط
نور : بيضربنى بالقلم من غير مايفهم
وفاء : انتى غلطانه
نور : هو انتى مبسوطه انه ضربنى
وفاء : انا مبسوطه انه جالك
اخر مره تروح هناك
نور : انا كنت راحه ل بابا
وفاء : ابوكى عايش حياته مع مخدرات ……اللى احنا فيه ده بسبب ابوكى
منصور هو سند وضهر لينا الوقتى
هو اللى هيحميكى ويخاف عليكى
نور : اللى يخاف على حد يضربه بقلم
وفاء : عشان تحرمى
نور : بس انا زعلانه منه وعمرى ماهكلمه
خلاص كرهته
عند منصور فى الورشه
ذهب و نام على ركنه فى ورشه
شريف : يامنصور
منصور : روح بقا ياشريف
شريف : ياابنى اللى يقعدك هنا
منصور : عاوز انام هنا
شريف : هو فى مشاكل مع حد من اخواتك
منصور : لا
شريف : اومال اى
منصور : انا حر ياشريف انام فى المكان اللى انا عاوزه
شريف : يعنى مش هتمشى
منصور..بحده : شريف
شريف : حاضر
طب اجب لك اكل
منصور : شبعان
شريف : طيب تصبح على خير
ذهب شريف
منصور نام على ركنه وظل يفكر فى كلمتها
انا مش بحبك انا بكرهك
فى صباح يوم جديد
ذهبت مامت رفيق الى ورشه
مامت رفيق : منصور
منصور : ايوه ياامى
مامت رفيق : رفيق فين ياابنى
منصور : هو مش فى البيت
مامت رفيق : لا خرج من امبارح زعلان ومرجعش
منصور : زعلان من اى
قالت له ان ساميه رفضت انه يخطب ورد
منصور : طيب روحى انتى ياامى وانا هدور عليه
شريف ومنصور راحو سالو اصحاب رفيق و اقاربه ……..حتى عرفو انه عمل حادثه بموتوسكل ذهب الى المستشفى
رفيق كانت رجله مكسور نايم على سرير المستشفى
فى غرفه دخل المستشفى
شريف : الحمد الله….. انها جات على كده
منصور : مش تخلى بالك
رفيق : كنت ماشى مش شايف قدامى
حاسس انى روحى بتروح
شريف : خلاص يعم روح اخطب غيرها
رفيق : غيرها ……مفيش غير ورد اللى هتجوزها
دى حياتى
هعمل المستحيل وهتجوزها
الدكتور دخل
منصور : ممكن يخرج
الدكتور : ايوه يخرج عادى
شريف و منصور اخدو رفيق
ذهبو الى منزل
منصور وشريف ساعدو رفيق عشان يطلع على سلم
منصور : بلاش تضغط على رجلك المكسوره
ورد كانت جايه من مدرسه شافت رفيق رجله مسكور بكت
رفيق : بلاش تعيطى انا بخير
ساميه طلعت من الشقه
ساميه ….بحده : انتى يابنت ادخلى
رفيق : بومه
ساميه : واحد متخلف
رفيق..وهو ينظر الى ورد : وحياتك عندى يانور عينى اللازم اتجوزك
ساميه : ههههه ….
ياام عفاف…. ياام هاله
خطوبة ورد بعد اسبوع
رفيق ..يغضب : محدش هيخطبها غيرى …..
قفلت الباب فى وشه
شريف : ادخل بقا
مامت رفيق …يصدمه : يالهوى اللى حصل فيك كده
شريف : كان بيلعب كره وقع
رفيق : اعمل اى ……
منصور : اهدى بقا
رفيق : اهدى اى برجلى مسكوره دى ……مش عارف اعمل حاجه ورد هتضيع منى
منصور : امى
مامت رفيق : نعم ياابنى
منصور : اهل ورد فين …….اهل مامتها جدتها فين
مامت رفيق : مامتها كانت من بلد بعيده
منصور : تعرفى اسمها
مامت رفيق : مش فاكره اوى
رفيق : افتكرى ياامى
مامت رفيق : افتكرت
قالت البلد
شريف : دى بعيده اوى
رفيق : يالا نروح
شريف : تروح فين برجلك دى
رفيق : انا تمام يعم
منصور : اسم مامتها اى بالكامل
مامت رفيق : معرفش ياابنى
غير ان مامت ورد الله يرحمها ……كانت اسمها امل
رفيق : نروح بلد دى نسال
شريف : نقولهم اى فين السيده المتوفيه اللى اسمها امل
منصور : انا هعرف اسم مامت ورد باكامل
شريف : ازى
منصور : من شهادة الميلاد اللى فى المدرسه
شريف : والد ده طول عمره ذاكى
مرت الايام
خطوبة ورد لم تتم
العريس كان متجوز من ثلاثه ……
شريف بعت حد وقال لهم
والعريس خاف والغى الخطوبه
منصور راح سال عن مامت ورد
ولكن اللاسف جدتها توفت
مفيش حد من قاريبها فى البلد
رفيق بدات حالته تحسن رجع الشغل فى ورشه
طول وقت ده منصور مرجعش البيت …….بينام فى الورشه
عند نور
كانت راحه الدرس
نور : مش ماشيه من شارع ده
ورد : ليه
نور : اصل ابيه منصور زمانه فى ورشه
انا مش عاوزه اشوفه عشان انا زعلانه منه
ورد :زعلانه منه ليه
نور : عشان ضربنى بالقلم
تعالى نروح من شارع تانى
لسه هتروح عربيات واقفت
ورد : يالا بقا هنتاخر
وذهبت من الطريق
كان منصور بيصلح عربيه
نور نظرت له
هو كان منتبه ومشغول فى تصليح العربيه
لكن منصور كان شايف نور من مراية العربيه اللى بيصلحها
بعد مانور خلصت الدرس
ورد ذهبت
نور راحت ناحيه الصيدليه
منصور شافها راح عندها
منصور : راحه فين
لم ترد
منصور..يكز على اسنانه : لم اكلمك تردى
نور : راحه صيدليه عندك مانع
منصور : ليه
نور : راحه اجيب حاجه
منصور : حاجه اى
نور : حاجه وخلاص
منصور : طيب روحى البيت
نور : يوووووووه
رجعت البيت
بعد لحظات منصور رجع البيت
خبط على باب
نور فتح له الباب
منصور : خدى مش هو ده اللى انتى عاوزه
اخدت منه الشنطه
هو ومشى
بتبص فيها وشها احمر
نور : ها ……قليل ادب جابها ازى
منصور : قولت اى
انتفضت من مكانها لما ظهر فجاه
منصور : انا مش قليل الادب
انا مش عاوزك تروحى صيدليه كلها شباب ومفيش ولا بنت هناك
نظر الى شعرها
اخر مره تخرجى من غير طرحه عشان مكسرش دماغك
لسه هيمشى قالها
على فكره انا لسه زعلان منك ومش عاوز اكلمك
ومشى ذهب الى ورشه
خيم الليل فجاه خبطت على الباب
راحت تشوف مين
كانت خالتها فاديه وابنها كريم
نور : خالتو حببتى
حمد الله على سلامه
فاديه : ازيك ياقلبى كبرتى وباقيتى عسل
سلم ياكريم
كريم : مش معقول انتى نور
نور : ايوه
كريم : انتى باقيتى قمر وعسوله
بعد حديث طويل
كانت وفاء بتكلم اختها
نور كانت ماسكه العروسه اللى هو احضر لها
كريم : معلش بقا كنت فاكرك لسه صغيره
انا هجب لك هديه تانيه
نور : بلاش تكلف نفسك
حلوى عروسه دى
كريم : بقولك اى
نور : نعم
كريم : انتى عندك كم سنه
نور : 15
كريم : وانا 20 سنه فرق 5 سنين بس
بقولك اى انا بدور على عروسه
نور : طب انا مالى
كريم : هههههه اى رايك لو انا كنت خطيبك
نور : موافقه
كريم : مش هترجعى فى كلامك
نور : لا
مش انا هلبس فستان الخطوبه
كريم : اجمل فستان خطوبه
فاديه : ده يوم سعد والهنا اى رايك ياوفاء
وفاء : نقول لمنصور
كريم : وابن خالى هيرفضنى ولا اى
فاديه : ده منصور هيفرح
كريم : هو فين
وفاء : فى الورشه
كريم : اما اروح اسلم عليه
