الفصل 5
منصور …بغضب : انتى لسه صغيره الوقتى مش عارفه يعنى اى حب
نور : لا عارفه
منصور : لو كنت فاهمه يعنى حب كنت عرفتى انى انا
نور : انت اى
منصور : هو بيحبك
نور : هو مين
منصور : مش قولت لك فى عريس عاوز يخطبك
مستنى انك تكبرى عشان تفهمى مشاعره
نور : ماهو مش عاوز يجى يخطبنى
منصور : قولت لك مستنى لم اتكبرى
نور : طب هو سنه صغير
منصور..بتردد : هو عنده 30 سنه
نور… بصدمه : 30 سنه
اخص عليك ياابيه جيب لى واحد كبير فى سن وعاوزه يخطبنى
لا طبعا مش هخده
انا عاوزه اتخطب ل كيمو شكله صغير وقريب من سنى مش راجل عجوز زى صاحبك ده
وكمان زمانه شكله وحش
منصور ضحك عشان يخفى مشاعره
قلبه اتوجع اوى من كلامها
منصور : عندك حق انا غلطان
نور : خلاص وافق على كيمو يخطبنى
كريم شكله صغير وعسوله
منصور كان ينظر لها لم يرد
نور : قول موافق ياابيه عشان خاطرى
لم يرد عليها مش قادر يقول موافق
نور : مش انت عاوزنى اكون فرحانه
انا هف
رح لو اتخطبت ل كريم لو بتحبنى وافق
منصور بوجع : موافق
نور كانت فرحانه وسعيده
نور : ياماما ياماما
وفاء : عاوزه اى
نور : ابيه وافق انى اتخطب لكريم
وفاء : بجد يامنصور
شاور لها براسه انه وافق
خرج من المنزل
عند رفيق بيتحقق معه
رفيق : فى اى
منير : ست دى بتتهمك انك اتهجمت عليها وكسرت باب شقتها
رفيق قاله على ورد وان ساميه مرات ابوها وبتضربها كتير
ساميه : كذاب
منير : البنت اللى اسمها ورد دى فين
رفيق : عندنا فى الشقه
منير بعت الغفير واحضر ورد
منير : متخافيش ياورد
قوللى رفيق امبارح كسر الشقه عليكم
ورد : عشان يلحقنى
منير : من اى
ورد : ست دى كانت بتضربنى
وكانت عاوزه تجوزنى رجل كبير قد ابويا عشان تاخد منه فلوس
ساميه : كذابه هو اللى قال لها تقول كلام ده
هو على علاقه بيها
رفيق …بغضب : اخرصى قطع لسانك دى اشرف من مليون واحده زيك
ساميه : شوفت ياحاضرة الظابط جاى يضربنى
منير : هو بابها فين
ساميه : فى الشغل
رفيق : بابها مش بيعمل لها حاجه سايبها تتضرب عادى من واحده ظالمه زى دى
منير لاحظ اثر كدمات على ايدها وشها
منير…بحده : انتى اللى عملت فيها كده
ساميه : دى وقعت من على سلالم
ورد : لا …..هى اللى ضربنى
ساميه : قولت لك يابيه هو اللى محفظها الكلام
بيلعب عليها وعارف انها عيله صغيره مش فاهمه حاجه
منير لاحظ ان ورد ماسكه ايد رفيق وخايفه
كان محتار بين كلام ساميه ورفيق والخوف اللى شافه فى عيون ورد
منير : انت هتفضل هنا يارقيق لغايه لما نكمل التحقيق
ياغفير
شاور انه ياخد رفيق
ورد كانت ماسكه ايد رفيق جامد وبتبكى
ورد : عشان خاطرى متسبنيش
رفيق : انا مستعد اتسجن بس ارجوك ورد متروحش معها
خرج رفيق
ورد كانت بتنظر ل ساميه وخايفه منها
ساميه : ممكن اخدها نروح يابيه
منير : ورد تعرفى مكان اهلك
ورد : جدتى بس بابا رافض يقولى مكانها
ساميه : هى جدتها توفت من زمان ورد عايشه مع بابها
كانت مبسوطه
كنا عايشين فى راح بال بس اللى اسمه رفيق ده هو لعب عليها بكلامه
منير نظر لها هو غير مصدق ل كلامها
منير : هى مش هتروح معاكى
هتروح دار رعايه لغايه لما نكمل تحقيق ونعرف عنوان اهلها
عند منصور
كان واقف قدام البحر ودموع تتساقط من عينه
بيفتكر كلامها
انا عاوزه اتخطب ل كيمو شكله صغير وقريب من سنى مش راجل عجوز زى صاحبك ده
حاسس انه قلب هيقف
عند نور قالت ل كريم ان منصور موافق انه يخطبها
كريم وفاديه راحو البيت عند نور
كريم : طب هو فين
وفاء : طلع من الصبح لغايه الوقتى مرجعش
فجاه دخل منصور الشقه
كريم : انت فين يعم عاوزين نتفق
منصور : اتفق مع مامتها انا مليش دعوه
وفاء : ازى تقول كلمه دى انت اخوها
منصور هو ينظر الى نور
اخوها ازى…. ده انا راجل كبير فى سن
فاديه : انت لسه صغير يامنصور
كريم : قولى بقا يامنصور اى طلباتك
منصور : انا عاوزك تخلى بالك منها
كريم : فى عنيا
الخطوبه الاسبوع جاى
نور : ورايا امتحانات
فاديه : يبقى بعد الامتحانات
نور : انا عاوزه الخطوبه فى قاعه
كريم : حاضر
منصور سابهم يكلمو دخل اوضته هو حزين وقلبه موجوع
تمر الايام بسرعه
بعد ايام منير عرف عنوان خالة ورد
ورد خرجت من دار الرعايه و ذهبت الى خالتها
خالتها ست كبيره وزوجها توفى من زمان ومعندهاش اولاد وعايشه لوحدها
عند رقيق
منصور : احنا جبنا محامى
منير : مش محتاج محامى رفيق هيخرج انهارده
رفيق : بجد
منير : ناس اللى كانت فى شارعكم كلها اكدت نفس كلامك على ساميه
رفيق …بقلق : ورد فين
منير : ورد كانت فى دار رعايه خلال مده دى
عرفنا عنوان خالتها هى الوقتى عندها
رفيق ذهب بسرعه يطمن على ورد هو ومامته
عند نور
منصور : هى فين
وفاء : لسه فى الدرس
منصور دخل الغرفه وضع علبه كبيره شكلها جميل على سرير نور
جاى يخرج
هى كانت جات من الدرس
دخلت غرفتها شافت المنصور
وخدت بالها من العلبه
نور : اى دى
منصور : افتحى العلبه وانتى تعرفى
راحت فتحت العلبه
كان فستان خطوبه فى قمه الروعه
نور : واو واو بجد جميل جدا ده ليه
منصور : ايوه
نور : كريم اللى جاب فستان ده ليه
منصور : مش كريم
نور: اومال مين
منصور : افتكرى كده انا قولت لك اى
فلاش باك
نور كانت واقفه قدام محل فساتين خطوبه
منصور : يالا يانور
نور كانت سرحانه مش منتبه
منصور : نور
نور : ها
منصور : واقفه بتعملى اى
نور : بشوف الفستان الخطوبه
نفسى اوى ياابيه البس فستان خطوبه
منصور : من عنيا الاتين هجب لك اجمل فستان خطوبه
نور : امته
منصور : لما تكبرى والعريس اللى بقولك عليه يخطبك
نور : لسه هستنى
باك
نور : متحرمش منك ابدا ياابيه
انا بحبك اوى
منصور : بتحبنى
نور : ايوه بحبك اوى ياابيه منصور
منصور : روحى جيبى ورقه وقلم
نور : ليه
ور : بس حاتى ورقه وقلم
راحت جبت الورقه وقلم
منصور مسك القلم رسم قلب
منصور : تحبى مين يكون مكتوب اسمه جو القلب ده
انا ولا كريم
نور : انت وكريم
منصور : اختارى واحد بس
نور : امممم مش عارفه
منصور : طب خلى الورقه دى معاكى
لغايه لماتعرفى هتكتبى اسم مين جو القلب
نور : ماشى
اخدت الورقه وضعتها فى الدرج
لحظه حضر كريم
كريم : يانور يالا جهزى نفسك عشان نروح نشترى فستان الخطوبه
نور : ابيه منصور جب لى فستان
كريم : كلفت نفسك ليه يامنصور
منصور : دى اختى وانا وعدتها ان اجب لها فستان خطوبتها
وكمان هجب لها فستان فرحها
فى منزل خالة ورد
خالة ورد : اتفضلو
رفيق شاف ورد
كانت لبسه ملابس حلوى وشكلها احسن
وكدمات اللى فى وشها اختفت
رفيق : عامله اى
ورد : الحمد لله
خالة ورد : ورد قالت لى على كل حاجه
انا متشكره اوى على واقفتك وخوفك على ورد
رفيق : دى ورد حياتى كلها
وانا بطلب ايدها منك انا عاوز اخطبها
ورد : وافقى ياخالتو عشان خاطرى
خالة ورد : انا موافقه بس لما تخلص امتحاناتها
رفيق : حاضر
بعد فتره من الوقت فى كافيه
شريف : مش ساميه مشت هى وزوجها من البيت
رفيق : فى داهيه
بجد انا فرحان اوى وقلبى ارتاح عشان ورد
شريف : عقبال الخطوبه والجواز
رفيق : مالك يامنصور
منصور : مفيش انا كويس
رفيق : لا بجد مالك
منصور : مخنوق شويه
رفيق : من اى ياصاحبى
نظر له لم يرد
فجاه دخل جاسر
رفيق …مندهش : جاسر
شريف : حمد لله على سلامه جيت امته
جاسر : ازيكم ياشباب وحشنى كلكم
فضل يتكلم معهم على شغله والسفر
جاسر : فى عقدين عمل فى الشركه اللى بشتغل فيها
منصور : انا موافق اسافر
رفيق : اممم ……امى هتقعد عند جدتى عشان تعبانه
و ورد قاعده عند خالتها
انا كمان موافق اسافر
منصور : السفر امته
جاسر : بعد شهرين
منصور : تمام
تمر شهرين بسرعه منصور بيجهز الورق السفر لم يخبر احد بسافره
نور مشغوله فى المذاكره والامتحانات
ورد و نور خلصو امتحان
يوم خطوبه ورد
رفيق : اى القمر ده
ورد كانت فرحانه اوى
رفيق طلع خاتم من جيبه لبسها الخاتم
معلش بقا ياست البنات حاجه بسيطه الوقتى لغايه لما اجب لك الشبكه
ورد : انت عندى اهم من كل حاجه
رفيق : قولى كده تانى اصل مش مصدق
ورد بخجل : خلاص بقا
تمر الايام ياتى موعد خطوبه نور على كريم
ورد : هتمشى وتسبنى
رفيق : هرجعلك تانى
السنين بتمر بسرعه
ورد : انا خايفه
رفيق : متخافيش انا هكلمك كل دقيقه اطمن عليكى
ورد : خلى بالك من نفسك
رفيق : وانتى كمان ياقلبى
فى قاعه
منصور كان ينظر ل نور هى بترقص مع كريم وفرحانه
ابتسامه على وجه ودموع فى عيونه
انتبه انها تشاور له
نور : ابيه منصور تعالى
راح لها
نور : تعالى اتصور معيا
نادت على مصور ياخد لهم صوره
المصور : تمام
نور : مالك ياابيه
منصور : مفيش
ده انا فرحان اوى
كريم : عقبالك يامنصور
منصور : خلى بالك منها ياكريم
كريم : دى حبيبة قلبى
نظر منصور لساعه عشان ميعاد طايره
راح يسلم على عمته وفاء مامت نور
منصور : انا مسافر
وفاء …بصدمه : انت بتهزر يامنصور
منصور : مش بهزر ياعمتى
وفاء : مش كنت ياابنى رفضت موضوع سفر ده
منصور : واحد صاحبى جايب لى عقد عمل وشغلنا حلوى …..دى فرصه ليا
وفاء : ربنا يكتب لك الخير ياابنى
منصور : انا هبعت لك فلوس عشان جهاز نور جيب لها كل اللى هو عاوزه
وخلى بالك منها
وفاء : انت مسافر امته
منصور : الوقتى
نظرت له دموع نزلت من عينها
منصور : متزعليش منى
متقوليش ل نور الوقتى ان هسافر
قولها بعدين انهارده خطوبتها مش عاوزها تزعل
رفيق : يالا
منصور : مع سلامه ياعمتى
مشى منصور
نور شافت منصور ماشى
منصور قبل ان يخرج من القاعه التفت ينظر الى نور
نور كانت بتكلم بس عشان اصوات عاليه هو مش سامع
نور بتشاور باايدها : انت رايح فين
منصور نظر لها وابتسم
منصور : مع سلامه ياروح قلبى
خرج من القاعه
ركب العربيه مع رفيق متوجهين الى مطار
